dr Agata Adamiecka-Sitek – absolwentka kulturoznawstwa na Uniwersytecie Śląskim, teatrolożka, wydawczyni. Autorka książki Teatr i tekst. Inscenizacja w teatrze postmodernistycznym (2006), współredaktorka (z Iwoną Kurz) książki Piknik Golgota Polska. Sztuka – religia – demokracja (2015). Członkini zespołu redakcyjnego pierwszego wydania Tekstów zebranych Jerzego Grotowskiego (2013). Pracuje w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego, gdzie kieruje Działem Naukowo-Wydawniczym. Wykładała na Gender Studies IBL PAN, prowadzi zajęcia w Akademii Teatralnej w Warszawie. Współpracuje z reżyserką Martą Górnicką w projekcie Chór Kobiet od początku jego istnienia. Ostatnio jako dramaturżka zrealizowała z nią „KONSTYTUCJĘ NA CHÓR POLAKÓW” w Nowym Teatrze w Warszawie.

Mirosław Bałka – rzeźbiarz. Zajmuje się również rysunkiem i filmem eksperymentalnym. Ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych, gdzie od roku 2011 prowadzi Pracownię Działań Przestrzennych na Wydziale Sztuki Mediów. Otrzymał Stypendium Miesa van der Rohe w Krefeld. Członek Akademie Der Kunste w Berlinie. Brał udział w ważnych wystawach międzynarodowych m.in.: Documenta w Kassel (1992), Biennale w Wenecji (1990, 1993, 2003, 2005, 2013), The Carnegie International w Pittsburgh (1995), Biennale w Sao Paulo (1998), Biennale w Sydney (1992, 2006), Biennale w Santa Fe (2006). W 2009 zrealizował projekt „How It Is” w Turbine Hall, Tate Modern w Londynie. Jest autorem pomnika ofiar katastrofy promu „Estonia” w Sztokholmie (1998). Jego prace znajdują się w ważniejszych kolekcjach muzealnych na świecie, m.in. w Londynie, Eindhoven, Los Angeles, San Francisco, Nowym Jorku, Waszyngtonie, Chicago, Pittsburghu, Porto, Sztokholmie, Helsinkach, Otterlo, Atenach, Osace i Jerozolimie. W Polsce m.in. w: Muzeum Sztuki w Łodzi, w Warszawie (CSW, Zachęta, Muzeum Sztuki Nowoczesnej), w Muzeum Narodowym we Wrocławiu i Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie.

Edwin Bendyk  –  dziennikarz, publicysta, pisarz, niezależny badacz, kieruje Ośrodkiem Badań nad Przyszłością w Collegium Civitas oraz programem Miasto Przyszłości w DELab Uniwersytetu Warszawskiego. Kurator programu „Miasto przyszłości/Laboratorium Wrocław” realizowanego w ramach Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. Kierownik działu naukowego w tygodniku „Polityka”, zastępca redaktora naczelnego magazynu naukowego „Kultura i rozwój”. Prowadzi blog „Antymatrix”. Autor wielu książek, najnowsza to Bunt Sieci (2012) o protestach anty-ACTA. Jego zbiór esejów Zatruta studnia. Rzecz o władzy i wolności (2002) uzyskał nominację do Nagrody Literackiej Nike 2003.  Autor opracowania Foresight. Sztuka i techniki zarządzania przyszłością. Członek Polskiego PEN Clubu. Uczestnik ruchu społecznego Obywatele Kultury.

prof. dr hab. Anna Izabela Brzezińska – psycholog, profesor zwyczajny; pracuje w Instytucie Psychologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Członkini Komitetu Psychologii PAN oraz komitetów redakcyjnych czasopism: Studia Psychologiczne, Edukacja, Problemy Wczesnej Edukacji, Forum Dydaktyczne, Dziecko Krzywdzone, a także Rady Naukowej Polish Journal of Health Psychology. Interesuje się problemami rozwoju i edukacji oraz zdrowia publicznego. Nauczyciel akademicki, kierownik projektów badawczych poświęconych m.in. funkcjonowaniu osób niepełnosprawnych na rynku pracy oraz kształtowaniu się tożsamości u progu dorosłości u uczniów szkół o profilu zawodowym. Współpracuje z ośrodkami kształcenia nauczycieli oraz uniwersytetami trzeciego wieku. Założycielka AMUL – Aktywnego Małego Uniwersytetu Latającego, w ramach którego od roku 2013 wraz ze studentami prowadzi zajęcia dla dzieci, ich rodziców i nauczycieli w przedszkolach i szkołach w małych miejscowościach Wielkopolski.

Artur Celiński – fanatyczny obserwator polityki kulturalnej i znaczenia kultury dla rozwoju miast. Promotor innowacji w zarządzaniu politykami publicznymi i wprowadzaniu narzędzi dialogu obywatelskiego. Politolog, komentator życia publicznego. Prowadzi szkolenia dla urzędników administracji publicznej dużych i średnich miast. Pomysłodawca i koordynator badania DNA Miasta: Miejskie Polityki Kulturalne. Redaktor i współredaktor raportów badawczych dotyczących polityki kulturalnej Radomska, Słupska, Elbląga, Gorzowa Wielkopolskiego, Jeleniej Góry, Katowic i Olsztyna. Współpracował przy tworzeniu polityk kulturalnych w Gdyni, Łodzi, Bydgoszczy i Elblągu. Pełni rolę konsultanta przy programie „Koalicji miast”. Koordynator procesu tworzenia strategii rozwoju polityki kulturalnej w Olsztynie. Wiceprezes Zarządu „Res Publica”, szef zespołu projektu „DNA Miasta” i zastępca redaktorki naczelnej „Magazynu Miasta”. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Witold Chmielewski – plastyk i pedagog, profesor na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie pracuje w Zakładzie Plastyki Intermedialnej. Zajmuje się działaniami artystyczno-społecznymi (m.in. Akcja Podróż i Działanie w Lucimiu), sztuką intermedialną i multimedialną, scenografią teatralną i telewizyjną oraz sztuką użytkową. Jest autorem założeń ideowo-artystycznych projektów i działań artystycznych (m.in. Nowa sztuka ludowa i Żyjemy w środku świata). Pisze teksty krytyczne o sztuce i kulturze współczesnej. Jest kuratorem sztuki i animatorem kultury (m.in. wystawa Sztuka Faktu w BWA w Bydgoszczy i projekt Fundacji Kultury i Programu 2 TVP Małe ojczyzny – tradycja dla przyszłości), a także ekspertem w zakresie edukacji plastycznej (m. in. opracowanie programu nauczania i podręcznika dla gimnazjum Sztuka na fali) oraz animacji kultury w środowiskach lokalnych.

Przemysław Czapliński – krytyk literacki, wykładowca Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, laureat Nagrody im. Kościelskich i  Nagrody im. Kazimierza Wyki. Doktoryzował się w 1992, habilitował w 1998, a rok później uzyskał tytuł profesora na UAM. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 2002 roku. Pełni funkcję kierownika Pracowni Krytyki Literackiej, jest także redaktorem czasopisma „Poznańskie Studia Polonistyczne”. Był członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej Akademii Nauk. W latach 1997-2001 wchodził w skład jury Nagrody literackiej Nike. Autor wielu publikacji krytycznoliterackich m.in. Ślady przełomu. O prozie polskiej 1976-1996 (1997), Ruchome marginesy: szkice o literaturze lat 90. (2002) oraz Poruszona mapa (2016).

Paweł Demirski  – absolwent dziennikarstwa, dramaturg. Zadebiutował w teatrze w 2002. Pisze polityczne sztuki dotykające takich problemów jak bezrobocie wśród młodych, emigracja, kryzys patriotyzmu, wojna w Iraku. Autor m.in. dramatów: Kiedy przyjdą podpalić dom, to się nie zdziw, From Poland with Love, Padnij, Wałęsa. Historia wesoła, a ogromnie przez to smutna, Niech żyje wojna!, Tęczowa Trybuna, W imię Jakuba S. W latach 2004-2006 kierownik literacki Teatru Wybrzeże. Laureat Paszportu Polityki.

Kinga Dunin – socjolożka, publicystka, pisarka, krytyczka literacka. Związana z „Krytyką Polityczną”. Od 1977 roku współpracowniczka KOR oraz Niezależnej Oficyny Wydawniczej. Kilkakrotnie zatrzymywana na 48 godzin, przesłuchiwana, w jej domu przeprowadzano rewizje. Brała udział w organizacji i spotkaniach Uniwersytetu Latającego oraz SKS. Po roku 1989 współpracowała z ruchem feministycznym. Współzałożycielka partii Zielonych. Wieloletnia Felietonistka „Wysokich Obcasów”. Autorka licznych publikacji, m.in. Tao gospodyni domowej (1996), Karoca z dyni (2000), Czytając Polskę. Literatura polska po roku 1989 wobec dylematów nowoczesności (2004), Zadyma (2007), Kochaj i rób (2012). Finalistka Nagrody Literackiej Nike w 2001. W TVP 1 współprowadziła z Tomaszem Łubieńskim i Witoldem Beresiem program kulturalny „Dobre Książki”, a w TVP Kultura – ze Sławomirem Sierakowskim i Cezarym Michalskim – „Lepsze Książki”. Uczy socjologii na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym.

Konrad Dworakowski – reżyser, absolwent i wykładowca Wydziału Sztuki Lalkarskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza. Jako reżyser porusza się przede wszystkim w przestrzeni teatru wizualnego. Jest autorem scenariuszy i tekstów piosenek; pisze zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. Od 2009 roku jest dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Pinokio w Łodzi. Aktywnie działa w przestrzeni miejskiej na rzecz społeczności wykluczonych. Realizuje misję teatru otwartego i egalitarnego. Jest członkiem grupy inicjatywnej ogólnopolskiej akcji Dotknij Teatru.

Katarzyna Górna – artystka wizualna, od 2011 roku zaangażowana w działania na rzecz poprawy warunków socjalnych i ekonomicznych artystów oraz szeroko pojętych pracowników kultury. Współorganizatorka strajku artystów w 2012 r. Współzałożycielka Komisji Środowiskowej Pracowników Sztuki OZZ Inicjatywa Pracownicza. Członkini współpracującej z Ministerstwem Pracy i Polityki Społecznej grupy ds. ubezpieczeń dla twórców.

Jakub Grzegorczyk – zajmuje się prawami lokatorów i sytuacją pracowników czasowych, czyli konsekwencjami elastycznych form zatrudnienia. Działacz Warszawskiego Stowarzyszenia Lokatorów, uczestnik Lewicowej Alternatywy, członek Ogólnopolskiego Związku Zawodowego „Inicjatywa Pracownicza”. Ukończył studia w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego obroną pracy magisterskiej o „Społecznych konsekwencjach rozwoju elastycznych form zatrudnienia w Polsce”. Podczas pracy w administracji państwowej, zaangażował się jednocześnie w działalność Warszawskiego Stowarzyszenia Lokatorów, zajmując się przede wszystkim problemami mieszkaniowymi.  Jest zaangażowany również w działania na polu stosunków pracy, badanie rozwoju elastycznych form zatrudnienia i ich negatywnego wpływu na sytuację pracowników. W tym celu m.in. opracowuje dane statystyczne i analizuje sytuację prawną pracowników czasowych. 

dr Mikołaj Iwański – ekonomista, adiunkt na Wydziale Malarstwa i Nowych Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie. Zajmuje się rynkiem sztuki współczesnej oraz ekonomicznym i społecznym kontekstem funkcjonowania sztuki.

Rafał Jakubowicz – absolwent Akademii Sztuk Pięknych oraz Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 2000 roku wykłada na Akademii Sztuk Pięknych (Uniwersytecie Artystycznym) w Poznaniu, gdzie jest obecnie zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego i prowadzi Pracownię Sztuki w Przestrzeni Społecznej. W latach 2013-2016 zatrudniony na stanowisku starszego wykładowcy w Katedrze Studiów Azjatyckich (Zakład Hebraistyki, Arameistyki i Karaimoznawstwa) Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Publikował w czasopismach artystycznych oraz katalogach wystaw. Od 2005 roku członek AICA (Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki). Od 2014 roku członek prezydium Komisji Środowiskowej Pracowników Sztuki OZZ Inicjatywa Pracownicza. Od 2015 roku członek IKG (Internationales Künstler Gremium).

Beata Jewiarz – dziennikarka radiowa (Polskie Radio RDC), aktorka, performerka, animatorka kultury. Twórczyni autorskich programów w Polskim Radiu RDC „Niedzielny Poranek” (kultura, edukacja, rodzicielstwo) i „Mnie się to podoba” (podróże w kulturze, psychologia, rozwój). Autorka akcji społecznych, edukacyjnych i artystycznych (happeningi  „Be Haiku”, „Miasto: emocje – nie ma czasu”). Pasje: teatr, poezja haiku, kultura Japonii, ekologia. 

Szczepan Kopyt – poeta i muzyk. Ukończył filozofię na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie obecnie mieszka. Laureat Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Jacka Bierezina (2004). Uhonorowany Medalem Młodej Sztuki (2006) oraz nagrodą Poznańskiego Przeglądu Nowości Wydawniczych (2011). Nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia (2010, 2014) oraz Paszportu Polityki (2011). Autor m.in. tomików:
z a b i c (2016), Kir (2013), Buch (2011).

Tomasz Kozak – artysta wizualny, teoretyk. Twórca filmów animowanych: „Czarna burleska (1996), „Opera ocalenia” (1998), „Romans dżentelmena” (2000) oraz interdyscyplinarnych projektów wideo, m.in. „Zmurzynienie” (2006), „Lekcja lucyferyczna” (2006), „Flash of the New Flesh” (2011). Autor zbioru esejów Wytępić te wszystkie bestie? (2010). Pracuje na stanowisku adiunkta w Instytucie Sztuk Pięknych UMCS w Lublinie.

Marek Krajewski – socjolog, autor licznych artykułów dotyczących kultury popularnej, sztuki, edukacji kulturowej, współczesnego życia społecznego oraz książek, m. in.: Kultury kultury popularnej (2003), POPamiętane (2006), Za fotografię! (2010, wspólnie z R. Drozdowskim), Narzędziownia. Jak badaliśmy (niewidzialne) miasto ( 2012, wspólnie z R. Drozdowskim, M. Frąckowiakiem, Ł. Rogowskim), Są w życiu rzeczy… (2013), Deindywiduacja. Socjologia zachowań zbiorowych (2014, redaktor tomu).  Kurator Zewnętrznej Galerii AMS (1998-2004) oraz pomysłodawca projektu „Niewidzialne miasto”.

Hanna Krall – pisarka i dziennikarka, legenda polskiego reportażu. Pracowała w redakcji „Życia Warszawy”, następnie w „Polityce”. Po opuszczeniu w stanie wojennym „Polityki” publikowała m.in. w „Tygodniku Powszechnym”, „Odrze”, „Res Publice” i „Gazecie Wyborczej”.  Światową sławę przyniosła jej książka o Marku Edelmanie Zdążyć przed Panem Bogiem (1977).  Jest najczęściej przekładaną na obce języki polską autorką, a jej teksty stały się podstawą scenariuszy filmowych Krzysztofa Kieślowskiego i Jana Jakuba Kolskiego oraz sztuk teatralnych. Wydała m.in. Trudności ze wstawaniem (1988), Taniec na cudzym weselu (1993),  Dowody na istnienie (1995), Tam już nie ma żadnej rzeki (1998). Jest także autorką powieści Okna (1987)  i Sublokatorka (1985). Bohaterka książki Wojciecha Tochmana i Mariusza Szczygła Krall (2015). W grudniu 1981 była uczestniczką Kongresu Kultury Polskiej.

Wojciech Kucharczyk – muzyk, wydawca, animator kultury, twórca interdyscyplinarny. Ma na koncie kilkadziesiąt płyt oraz wystawy, książki, albumy i projekty graficzne. Od 1995 roku prowadzi wydawnictwo Mik Musik. Jego najbardziej znane muzyczne zespoły i projekty to: Mołr Drammaz, Retro*Sex*Galaxy, Pathman, Go Underground To See More Animals, HWDJazz, The Complainer, Iron Noir. Zajmuje się także pracą kuratorską dla festiwali muzycznych. Ogrodnik.

dr hab. Iwona Kurz – historyczka nowoczesnej kultury polskiej, badaczka kultury wizualnej, kulturoznawczyni, od 2016 roku Dyrektorka Instytutu Kultury Polskiej UW. Autorka książki Twarze w tłumie (2005), współautorka Obyczajów polskich. Wiek XX w krótkich hasłach (2008), redaktorka antologii Film i historia (2008), współredaktorka podręczników: Antropologia ciała (2008) i  Antropologia kultury wizualnej (2012) oraz Człowiek w kulturze (2006). W latach 1994–2008 członkini zespołu prowadzącego w IKP UW specjalizację „Animacja kultury” i koordynującego międzynarodowe projekty z dziedziny animacji kultury. Redaktorka i współautorka publikacji dotyczących działania w kulturze: Animacja kultury. Doświadczenie i przyszłość (2002), Teraz! Animacja kultury (2008), Lokalnie: animacja kultury/community arts (2008). Uczestniczka ruchu Obywatele Kultury. Współredaguje pisma: „Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej” oraz  „Pleograf. Kwartalnik Akademii Polskiego Filmu”.

Zbigniew Libera – autor obiektów, instalacji, filmów wideo, wideoinstalacji, fotografii. Samouk. W latach 1978-80 studiował na Wydziale Pedagogiki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 1980-1986 związany ze środowiskiem łódzkiego Strychu i Kultury Zgrzytu. Należał do środowisk tworzących sztukę niezależną w Polsce, m.in.: łódzkiej Kultury Zrzuty, grup muzycznych NAO i Sternenhoch, czasopisma „Tango”, środowiska skupionego wokół Zofii Kulik i Przemysława Kwieka. Uznawany za czołowego przedstawiciela nurtu sztuki krytycznej. W swoich pracach analizuje i krytykuje przyjęte konwencje, kulturę masową, tradycyjne modele wychowania, porusza kwestie manipulowania rzeczywistością przez media.

Prof. Wiesława Limont – kieruje Zakładem Edukacji Artystycznej na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Zainteresowania badawcze obejmują zaganienia zdolności, twórczości i psychologii sztuki. Autorka trzech książek, licznych artykułów, kilku eksperymentalnych programów edukacyjnych stymulujących rozwój zdolności i wyobraźni twórczej z wykorzystaniem ekspresji plastycznej.

 Viola Łabanow-Jastrząb – klawesynistka, animatorka, założycielka i prezes Fundacji „Muzyka jest dla wszystkich”. Jako muzyk od  32 lat związana jest z Warszawską Operą Kameralną. Od wielu lat jej pasją jest także animacja kultury oraz działanie na rzecz rozwoju amatorskiego muzykowania i zmian w obszarze powszechnej edukacji muzycznej. Z młodym zespołem Fundacji tworzy i realizuje wiele projektów, takich jak: Smykofonia – muzyka dla melomaluszków, Akcja Labirynt (dla uczniów szkół podstawowych i gimnazjów), konkurs Nauczyciel Muzyki, Muzykowanie w Polsce. Badanie podstawowych form aktywności muzycznych Polaków, STAYnia. Eksperymentalna Pracownia Muzyczna, Dream Up – edukacja muzyczna w świetlicach TPD. W WOK realizuje Rodzinne Poranki Operowe i cykl dla szkół „Opera Enter”. Jest członkiem Zarządu Polskiej Rady Muzycznej oraz Zarządu Polskiego Stowarzyszenia Edukacji i Animacji Muzycznej. W 2013 roku otrzymała nagrodę TVP Kultura Gwarancje kultury w kategorii menedżer kultury.

Ewa Łączyńska-Widz – (ur. 1983) kuratorka, autorka tekstów o sztuce, dyrektorka Biura Wystaw Artystycznych w Tarnowie. W latach 2009-2011 prowadziła w Tarnowie projekt „Alfabet polski” prezentujący najciekawsze zjawiska młodej polskiej sztuki. Współredaktorka książki „Tarnów. 1000 lat nowoczesności” (z Dawidem Radziszewskim, 2010). Wspólnie z Jadwigą Sawicką kuratorowała wystawy: „Róża jest różą” (BWA Tarnów, 2013) i wystawę konkursową „Spojrzenia 2013” (Zachęta, 2013). Z zespołem BWA Tarnów zrealizowała dzieła sztuki współczesnej w przestrzeni Tarnowa – m.in. prace Rafała Bujnowskiego, Krystiana Trutha Czaplickiego, Maurycego Gomulickiego, Wilhelma Sasnala i Kamy Sokolnickiej. Z Ewą Tatar zorganizowała „Plener BWA” (Tarnów, 2014) – spotkanie dyrektorów i pracowników instytucji tworzących dawną sieć Biur Wystaw Artystycznych. Zainteresowana łączeniem sztuki współczesnej z lokalnymi kontekstami. Mieszka w Tarnowie.

Michał Łuczewski – doktor socjologii, psycholog, metodolog, adiunkt w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Dyrektor programowy Centrum Myśli Jana Pawła II. Zajmuje się tematyką wartości, związków teologii i nauk społecznych, socjologią narodu, pamięci, ruchów społecznych i młodzieży. Stypendysta m.in.: Collegium Invisibile, Fundacji im. W. Fulbrighta na Columbia University (2005-2006) i Fundacji na rzecz Nauki Polskiej; laureat Józef Tischner Fellowship w wiedeńskim Institut für die Wissenschaften vom Menschen. Redaktor naczelny pisma antydyscyplinarnego „Stan Rzeczy” i członek zespołu redakcyjnego „44/Czterdzieści i Cztery”. Autor książek: Erinnerungskultur des 20. Jahrhunderts. Analysen deutscher und polnischer Erinnerungsorte (2011), Wartość krajobrazu. Rozwój przestrzeni obszarów wiejskich (2011) i Odwieczny naród. Polak i katolik w Żmiącej (2012). Był zaangażowany w projekty Domu Spotkań z Historią, Europejskiego Centrum Solidarności i Muzeum Powstania Warszawskiego.

Ewa Majewska – filozofka feministyczna i aktywistka. Studiowała filozofię, filologię romańską i gender studies na Uniwersytecie Warszawskim. Od 2003 roku wykłada na Gender Studies UW, współpracuje również z Gender Studies PAN, w latach 2011-2013 adiunkt w Instytucie Kultury UJ. W latach 2009-2010 visiting scholar uniwersytetów w Berkeley oraz w Orebro; w latach 2013-2016 stypendystka Instytutu Nauk O Człowieku w Wiedniu oraz Institute of Cultural Inquiry w  Berlinie. Publikowała między innymi w: „e-flux”, „Signs. Journal of Women in Culture and Society”, „Nowej Krytyce”, „Przeglądzie Filozoficznym”, „Kulturze Współczesnej”, „Bez Dogmatu”, „Le Monde Diplomatique” (ed. polska). Autorka książek Feminizm jako filozofia społeczna (2009) i Sztuka jako pozór? (2013). Współredaktorka i współautorka tomów: Zniewolony umysł II. Neoliberalizm i jego krytycy oraz Futuryzm miast przemysłowych.

Andrzej Mencwel – kulturoznawca, historyk idei, twórca Instytutu Kultury Polskiej UW, profesor nauk humanistycznych, eseista, redaktor czasopism i serii wydawniczych, wybitny znawca m.in. twórczości Stanisława Brzozowskiego, a także idei paryskiej „Kultury”, laureat nagrody Polskiego PEN Clubu im. Jana Strzeleckiego. Autor licznych książek, m.in.: Sprawa sensu (1971), Stanisław Brzozowski – kształtowanie myśli  krytycznej (1976), Spoiwa (1983), Etos lewicy. Esej o narodzinach kulturalizmu polskiego (1990), Przedwiośnie czy potop (1997), Wyobraźnia antropologiczna (2006), Rodzinna Europa po raz pierwszy (2009). W 2015 jego książka Stanisław Brzozowski. Postawa krytyczna. Wiek XX została nominowana do Nagrody Historycznej im. Kazimierza Moczarskiego oraz do Nagrody Literackiej Gdynia w kategorii eseistyka.

Jerzy Moszkowicz – teatrolog i polonista, absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu; reżyser i menedżer kultury, autor przedstawień teatralnych, filmów i programów telewizyjnych dla dzieci i młodzieży; był między innymi prezydentem Międzynarodowego Centrum Filmu dla Dzieci i Młodzieży CIFEJ i członkiem zarządu Europejskiego Stowarzyszenia Filmu dla Dzieci ECFA, a także ekspertem Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej; od 1991 roku dyrektor Centrum Sztuki Dziecka, samorządowej instytucji kultury miasta Poznania.

Monika Obuchow – dziennikarka i reżyserka telewizyjna, działaczka społeczna i popularyzatorka kultury dla dzieci, doktorantka SWPS, publicystka, blogerka (ZORROBLOG). Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, nagrodzona w 2008 roku przez IBBY za upowszechnianie czytelnictwa.

Joanna Orlik – dyrektorka Małopolskiego Instytutu Kultury. Z wykształcenia polonistka, w 2007 r. obroniła na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego pracę doktorską poświęconą znaczeniu polskiej kultury w Rosji radzieckiej w latach odwilży. Założycielka i pierwsza redaktorka naczelna kwartalnika „Autoportret. Pismo o dobrej przestrzeni”. Pracowała m.in. dla Stowarzyszenia Willa Decjusza w Krakowie, Związku Miast Polskich oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Współinicjowała powstanie, a obecnie moderuje prace Forum Kraków, zrzeszenia osób działających na rzecz animacji kultury oraz ruchu krakowskich Obywateli Kultury. Prywatnie przekonana, że dużo da się zrobić.

Monika Pasiecznik – krytyczka muzyczna i kuratorka, felietonistka „Odry”. Absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim i teorii muzyki na Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Publikuje w fachowych czasopismach muzycznych („Glissando”, “Dissonanze”, „Neue Zeitschrift für Musik”, „MusikTexte”, “Positionen”, „World New Music Magazine”) i ogólnoartystycznych (“NN6T”, “Dwutygodnik”, “Didaskalia”, “Kunst”). Autorka książki „Rytuał superformuły” o Karlheinzu Stockhausenie (Krytyka Polityczna 2011) oraz współautorka (wraz z Tomaszem Biernackim) zbioru esejów o współczesnych operach „Po zmierzchu” (Krytyka Polityczna 2012). Tłumaczka książki Harry’ego Lehmanna „Rewolucja cyfrowa w muzyce. Filozofia muzyki” (Fundacja Bęc Zmiana 2016). Prowadzi seminarium „Muzyka XX i XXI wieku” na podyplomowych studiach Wiedza o kulturze w IBL PAN. Ostatnio programowała następujące projeky koncertowe: Festiwal Kwadrofonik (2015), Karkowski/Xenakis (2014-2017), Rewolucja Cyfrowa Muzyki (2015), Serie Rose (2017). Jako kuratorka współpracuje z wieloma instytucjami, fundacjami oraz agencją artystyczną SONORA.

Katarzyna Rakowska – socjolożka, feministka, członkini Komisji Pracujących w Organizacjach Pozarządowych, była członkini Komisji Krajowej Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Inicjatywa Pracownicza. W działalności badawczej i publicystycznej zajmuje się̨ niestandardowymi formami zatrudnienia, migracjami i prawem do strajku. W codziennej pracy związkowej wspiera komisje związkowe ekspertyzą z zakresu prawa pracy.

Agata Skórzyńska – kulturoznawczyni, doktor nauki o poznaniu i komunikacji. Pracuje w Zakładzie Kulturowych Studiów Miejskich Instytutu Kulturoznawstwa UAM. Autorka książki Teatr jako źródło ponowoczesnych spektakli społecznych, współredaktorka m. in. prac: Sztuka – kapitał kulturowy polskich miast, Edukacja kulturalna jako projekt publiczny?, Artysta– kurator–instytucja–odbiorca oraz numeru tematycznego „Kultury współczesnej” – „Sztuka współpracy”. Publikowała na łamach m. in. „Kultury Współczesnej”, „Przeglądu Kulturoznawczego”, „Studiów Kulturoznawczych”. Jest autorką licznych artykułów w monografiach zbiorowych, a także jedną z autorek publikacji inaugurującej w Polsce badania z zakresu kulturowych studiów miejskich (Kulturowe studia miejskie. Wprowadzenie, red. E. Rewers, 2014). Współtworzyła w Poznaniu Centrum Praktyk Edukacyjnych, inicjatywę pilotującą ogólnopolski program „Bardzo Młoda Kultura” Narodowego Centrum Kultury. Prowadzi zajęcia z socjologii kultury i animacji kulturowej.

Justyna Sobczyk – pedagożka teatru, reżyserka teatralna, pedagożka, absolwentka zaocznego kierunku wiedza o teatrze, stypendystka: GFPS (Niemcy, 2000), DAAD (Niemcy 2002-2004), Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013). W trakcie studiów aktorka alternatywnego Teatru Wiczy w Toruniu. Założycielka warszawskiego  Teatru 21. Od 11 lat związana z Instytutem Teatralnym w Warszawie, gdzie rozwija ideę pedagogiki teatru. Członkini grupy kuratorskiej programu Więcej niż teatr. Wykładowczyni w Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie. Współzałożycielka Stowarzyszenia Pedagogów Teatru. Poza Teatrem 21 zrealizowała spektakle: „Teatralny Plac Zabaw Jana Dormana” w Instytucie Teatralnym w Warszawie, „Ojczyzna” w Teatrze Polskim w Poznaniu, „Ciało Pedagogiczne” we współpracy Instytutu Teatralnego oraz Warszawskiego Centrum Innowacji Edukacyjnych i Szkoleń. Absolwentka Szkoły Liderów programów Laboratorium Innowacji Liderskich oraz  Dwa sektory jedna wizja.

Jadwiga Staniszkis – socjolożka, profesorka nauk humanistycznych, od 1992 profesorka Uniwersytetu Warszawskiego, laureatka Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2004); publicystka. Wykłada na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Pracuje w Instytucie Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk, zasiada w Komitecie Socjologii PAN. Wykładała też na wielu uniwersytetach zagranicznych, m.in. w UCLA, na Uniwersytecie Harvarda, Uniwersytecie Michigan, a także w Chinach, Japonii i Tajwanie. Była też stypendystką w Wilson Center w Waszyngtonie. Zajmuje się głównie szeroko pojętą socjologią polityki, a także socjologią ekonomiczną i socjologią organizacji. W sferze jej zainteresowań znajdują się problemy transformacji politycznej, gospodarczej i społecznej w Polsce oraz Europie Środkowej i Wschodniej, teorii realnego socjalizmu i postkomunizmu, oraz globalizacji. Jest autorką wielu książek m.in.: Ontologia socjalizmu (1988), Postkomunizm (2000), Władza globalizacji (2003), O władzy i bezsilności (2006). 

Beata Stasińska – absolwentka polonistyki UW. Była sekretarzem Igora Newerlego, redaktorem podziemnej gazety „Wola” oraz współprowadzącą „Ex Libris”, dodatek o książkach do „Życia Warszawy”. Współzałożycielka wydawnictwa W.A.B., w którym sprawowała funkcję prezesa w latach 2011-2012. W latach 2013-2015 wiceprezes Grupy Wydawniczej Foksal. Wykłada na Podyplomowym Studium Wydawniczym UW. Odznaczona przez rząd francuski za europejski program wydawniczy Narodowym Orderem Kawalera Zasługi i wyróżniona odznaką Zasłużony Działacz Kultury. W 2002 roku otrzymała od tygodnika „Polityka” wyróżnienie Kreator Kultury. W 2008 roku uhonorowana została medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Na Kongresie Kultury Polskiej we wrześniu 2009 roku współinicjowała apel o 1 procent na kulturę w budżecie państwa, Pakt dla Kultury i program promocji czytelnictwa. Członkini Rady Programowej Kongresu Kobiet, nieformalnego ruchu społecznego Obywatele Kultury i Polskiego PEN-Clubu i Rady Funduszu Mediów.

Igor Stokfiszewski – krytyk literacki, dramaturg, członek zespołu Krytyki Politycznej. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Łódzkim i Jagiellońskim w Krakowie. W latach 2001-2006 redaktor działu literackiego magazynu „Ha!art”. Współpracuje z Willą Decjusza w Krakowie przy międzynarodowych literackich programach stypendialnych. Autor książki Zwrot polityczny (2009). Współredaktor (wraz z Piotrem Mareckim i Michałem Witkowskim) książki Tekstylia. O rocznikach siedemdziesiątych (2002) oraz (z Piotrem Mareckim i Renatą Serednicką) tomu Ludzie, miasta. Literatura Białorusi, Niemiec, Polski i Ukrainy – ślady nieistniejącego języka (2008). Współautor scenariusza filmu Grega Zglińskiego „Na swoje podobieństwo” (2001). Jako dramaturg współpracował z reżyserem Wojtkiem Klemmem i Bartoszem Szydłowskim.

Maria Stokłosa – choreografka i tancerka. Ukończyła choreografię w School for New Dance Development (SNDO) w Amsterdamie oraz wydział tańca współczesnego w London Contemporary Dance School at The Place.
Jest autorką spektakli – „Wylinka”, „MaMa Perform”, „Intercontinental”, „Prawa Półkula”, „Vacuum”, „Fall in D”, prezentowanych w Polsce, Niemczech, Austrii, Holandii, Rosji i USA. Jako choreografka współpracowała z Andrzejem Chyrą przy produkcji opery „Czarodziejska Góra” Pawła Mykietyna. Jest członkinią międzynarodowej sieci choreografów Advancing Peforming Arts Project (APAP). W 2013 Stokłosa, wraz z grupą kilkunastu choreografów, powołała do życia Centrum w Ruchu – kolektyw oraz miejsce dla eksperymentalnej choreografii w Warszawie. W latach 2011 – 2012 tworzyła ideę oraz program międzynarodowego festiwalu młodej choreografii Przegląd Nowego Tańca. Od 2008 organizuje warsztaty i rezydencje choreograficzne w Domu Pracy Twórczej Burdąg. W 2014 roku została przewodniczącą Rady Programowej Instytutu Muzyki i Tańca.
Jako edukatorka współtworzyła z Iloną Trybułą Laboratorium Improwizacji, prowadziła także – dzięki stypendium MKIDN – autorski program edukacyjny Lab Nowego Tańca oraz była opiekunką artystyczną projektów dla młodych Obecnie prowadzi zajęcia w Szkole Pedagogów Teatru przy Instytucie Teatralnym oraz w Warsaw Dance Department a także liczne warsztaty tańca, improwizacji i choreografii w Polsce i zagranicą.

Weronika Szczawińska – reżyserka, autorka sztuk, kulturoznawczyni. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego oraz warszawskiej Akademii Teatralnej. Doktor nauk humanistycznych. Tworzy spektakle, teksty i instalacje w stałej współpracy z Agnieszką Jakimiak, Krzysztofem Kaliskim i Piotrem Wawrem jr. Nominowana do Paszportu Polityki 2014. Zrealizowała m.in. spektakle: „Jackie. Śmierć i księżniczka” (Olsztyn 2008); „Jak być kochaną” (Koszalin 2011); „RE//MIX Zamkow” (Warszawa 2012); „Geniusz w golfie” (Kraków 2014); „Teren badań: literatura dziewczęca z poznańskich Jeżyc” (Poznaniu 2014); „Niewidzialny chłopiec” (Wrocław 2015); „Klęski w dziejach miasta” (Kalisz 2015); „Wojny, których nie przeżyłam” (Bydgoszcz 2015); „Pornografia późnej polskości” (Lublin 2015). Autorka spektakli „W pustyni i w puszczy. Z Sienkiewicza i z Innych” (2011) oraz „Komornicka. Biografia pozorna” (2012), oba w reżyserii Bartka Frąckowiaka. Kierowniczka artystyczna Teatru im. Bogusławskiego w Kaliszu.

Kuba Szreder – po ukończeniu socjologii na Uniwersytecie Jagiellońskim pracował jako niezależny kurator interdyscyplinarnych projektów z pogranicza sztuki, działań publicznych, krytycznej refleksji i społecznych eksperymentów. Jest redaktorem wielu książek i katalogów oraz autorem tekstów z zakresu socjologii i teorii sztuki publikowanych w Polsce i poza jej granicami. W 2009 roku zainicjował Wolny Uniwersytet Warszawy, z którym przeprowadził szereg programów badawczych dotyczących współczesnych systemów produkcji kulturowej. W swojej pracy teoretycznej analizuje obecne formy produkcji kulturowej w kontekście późnego kapitalizmu. W 2015 roku obronił doktorat na Loughborough University School of the Arts o politycznych i ekonomicznych aspektach niezależnych projektów kuratorskich.

Bogna Świątkowska – pomysłodawczyni, fundatorka i prezeska zarządu Fundacji Bęc Zmiana, z którą zrealizowała kilkadziesiąt projektów poświęconych przestrzeni publicznej, architekturze i projektowaniu, a także konkursów adresowanych do architektów i dizajnerów młodego pokolenia. Inicjatorka i wydawczyni ogólnopolskiego magazynu społeczno-kulturalnego „Notes.na.6.tygodni”. Naczelna pierwszego popkulturalnego miesięcznika „Machina” (1998-2001), autorka licznych tekstów, wywiadów, reportaży, programów radiowych i telewizyjnych poświęconych współczesnej kulturze popularnej. Członkini Rady Architektury i Przestrzeni Publicznej Warszawy oraz Zespołu ds. Lokalnych Polityk Kulturalnych przy Narodowym Centrum Kultury.

dr Joanna Talewicz-Kwiatkowska – antropolożka kulturowa, adiunkt w Instytucie Studiów Międzykulturowych na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. W pracy naukowej zajmuje się przede wszystkim historią i współczesnością społeczności romskiej w Polsce i innych krajach oraz problematyką dyskryminacji i edukacji antydyskryminacyjnej. Prowadzi Fundację Dialog-Pheniben.

Ewa Tatar – badaczka kultury i kuratorka. Współautorka książek o muzealnictwie i wystawiennictwie (Imhibition, 2006; Display, 2012). Zrealizowała biograficzne wystawy takich twórców, jak Krzysztof Niemczyk, Maria Pinińska-Bereś Władysław Hasior czy Teresa Gierzyńska. Zajmuje się polityką tożsamości i upodmiotowienia. Jej najważniejsze realizacje to pionierskie studia krytycznoinstytucjonalne w Muzeum Narodowym w Krakowie (Przewodnik, 2005-2007; Cafe bar Pauliny Ołowskiej, 2011), roczna gildia doskonalenia zawodowego dla robotników sztuki (Pawilon Wystawowy, 2014) i amatorów (Kombucha, 2014-15) w krakowskim Bunkrze Sztuki oraz wystawy: o roli przeniesienia i inkarnacji w teatrze i sztukach wizualnych (Zakochałeś się w kimś, kto nie istnieje, Narodowy Teatr Stary w Krakowie, 2015) oraz o mechanizmach przejścia polskiego społeczeństwa z czasu cyklicznego na czas historyczny (Chłoporobotnik i boa grzechotnik, MSN, 2016). Aktualnie przygotowuje książkę na temat usieciowienia kultury w PRL i dobrych praktyk z kręgu BWA.

Wojciech Tochman – pisarz i reporter, autor m.in ostatnio wydanych książek Dzisiaj narysujemy śmierć (2010), Eli, Eli (2013) oraz (wspólnie z Katarzyną Boni) Kontener (2014). Współtworzył na antenie TVP1 program „Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie” (1996-2002). Z jego inicjatywy powstała w roku 1999 Fundacja Itaka – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych, gdzie pracował jako wolontariusz przez następnych dziesięć lat, a obecnie zasiada w Radzie Fundacji. Założył wspólnie z Pawłem Goźlińskim i Mariuszem Szczygłem Instytut Reportażu (2009), wykłada w Polskiej Szkole Reportażu i angażuje się w działalność Faktycznego Domu Kultury. Razem z Mariuszem Szczygłem pracuje także w radzie wydawnictwa Dowody na Istnienie. Publikuje stale w „Dużym Formacie” – magazynie reporterów „Gazety Wyborczej”.

prof. dr hab. Joanna Tokarska-Bakir – antropolożka kultury i eseistka. Pracuje w Instytucie Slawistyki PAN, kierowniczka Archiwum Etnograficznego przy ISNS UW i IS PAN. Członkini Rady Naukowej Żydowskiego Instytutu Historycznego i Polskiego PEN Clubu, jurorka Nagrody NIKE. Laureatka wielu nagród, w tym Nagrody im. Jana Karskiego i Poli Nireńskiej oraz Nagrody im. księdza Stanisława Musiała. Opublikowała m.in. Legendy o krwi. Antropologia przesądu (2008)  i Okrzyki pogromowe. Szkice z antropologii historycznej polski lat 1939–1946 (2012).

Jarosław Urbański – socjolog i działacz społeczno-polityczny związany ze środowiskiem poznańskiego Rozbratu. Autor książek: Globalizacja a konflikty lokalne (2002), Odzyskać miasto. Samowolne osadnictwo, skłoting i anarchitektura (2005), a także licznych artykułów zamieszczanych w antologiach i na łamach prasy codziennej oraz magazynów. Jako publicysta podejmuje m.in. problematykę konfliktów społecznych, nierówności i ruchów społecznych, szczególnie pracowniczych. Ostatnio najczęściej publikuje w „Przeglądzie Anarchistycznym” i „Le Monde diplomatique” (edycja polska) oraz na stronie www.rozbrat.org.

Antoni Wiesztort – dyplomowany bezrobotny, dziki lokator, uczestnik wielu badań terenowych i działań bezpośrednich kolektywu Syrena, współautor wystawy „Powstanie z gruzów” nt. kosztów odbudowy Warszawy i reprywatyzacji, publikował m.in. w polskim „Le Monde Diplomatique” i „Przekroju”.

prof. UW dr hab. Małgorzata Żytko – pracownik naukowy Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Warszawskiego, kierownik Katedry Edukacji Szkolnej i Kształcenia Nauczycieli. W latach 2006-2012 współkoordynatorka ogólnopolskich badań monitorujących umiejętności językowe i matematyczne trzecioklasistów i ich środowiskowe oraz szkolne uwarunkowania.  Współautorka pakietów edukacyjnych: „Gramy w piktogramy” wspierającego rozwój umiejętności matematycznych dzieci w klasach I-III i IV-VI szkoły podstawowej oraz  „Myślę–Decyduję–Działam”  do edukacji finansowej i matematycznej dzieci w klasach I-III. Członkini ATEE (Association for Teacher Education in Europe), PTP (Polskie Towarzystwo Pedagogiczne) oraz Zespołu Edukacji Elementarnej przy Komitecie Nauk Pedagogicznych PAN. Przewodnicząca rady naukowej fundacji Edukacja na Nowo, ekspert OECD w zakresie wczesnej edukacji. Autorka lub współautorka licznych publikacji z zakresu problematyki edukacyjnej.