Page 254 - KongresKultury2016v2

(np. na brak kryteriów w wyborze dobrej oferty edukacyjnej), a przede
wszystkim na brak kompetencji do wykorzystywania w swojej pracy
sztuki najnowszej, do odwoływania się do nowych zjawisk w kulturze,
np. nowych mediów i kultury audiowizualnej, współczesnej kultury
popularnej, sztuk wizualnych, teatru, filmu i muzyki współczesnej (na
braki kompetencyjne albo nieaktualność swoich kompetencji w związ-
ku ze zmianami w kulturze najnowszej skarżą się zwłaszcza nauczycie-
le z wąskim przygotowaniem przedmiotowym). Choć nie powinno być
systemowego regulowania zawodu edukatora kulturalnego, to jednak
rozwój kompetencji nauczycieli i animatorów kultury byłby możliwy
dzięki bardziej systematycznej współpracy tych środowisk, np. dzięki
programom szkoleń i uzupełniania kwalifikacji, które wykorzystywa-
łyby zróżnicowane doświadczenia środowisk oświatowych, artystycz-
nych, animacyjnych i akademickich. To spełnia także bardzo istotną
funkcję integracyjną – nauczyciele i animatorzy poznają się i chcą
z sobą współpracować.

Justyna Sobczyk
Powinniśmy się skupić na wielkiej potrzebie teatru w szkole, a w do-
myśle także na innych przedmiotach artystycznych: filmie, muzyce,
sztuce. Przy ich prowadzeniu ważne jest uwzględnienie nie tylko etapu
rozwojowego, na jakim są uczniowie, i podstawy programowej, lecz
także stresu i napięcia, jakie towarzyszą młodym ludziom na co dzień
w szkole. Nie mniej istotne jest również wspieranie rozwoju emocjo-
nalnego każdego z nich. Trzeba pamiętać, jak wiele jest trudnych te-
matów dla młodzieży, a także w jak skomplikowanej rzeczywistości
żyjemy. Zajęcia teatralne w szkole powinny być jednym z paru bloków
praktycznych przedmiotów twórczych do wyboru, których celem by-
łoby wspieranie i rozwijanie potencjału twórczego młodego człowieka,
a także zespołowego działania, czerpiącego z kreatywności i potencjału

254 Prawo dziecka do kultury. Nowe wizje edukacji