Page 76 - KongresKultury2016v2

Jeśli te pytania są zbyt abstrakcyjne, zachęcamy do rozważenia następu-
jących scenariuszy. Co by było, gdyby:
• Samorządy przestały prowadzić „klasyczne instytucje” i wspierały

tylko działania efemeryczne?
• Wewnątrz instytucji kultury stanowiska były obejmowane rotacyjnie?
• Instytucje kultury powstawały tylko tam, gdzie społeczność zawal-

czyłaby o nie, być może także je współfinansując?
• Oddolne trendy, jak np. crowdfunding, stały się elementem systemu?
• Społeczności w sieci mogły otrzymywać status instytucji kultury

i dostawały na swoją działalność środki publiczne?
• W konkursach ministerialnych mogły startować osoby fizyczne,

a nie tylko instytucje i organizacje pozarządowe?
Poszerzając pole kultury, stajemy wobec wielu wyzwań. Począwszy od
pytań o granice dopuszczalności odmiennej estetyki (np. disco polo),
przez podważenie istniejących rozwiązań instytucjonalnych (korzy-
stanie ze środków publicznych), po konstatację, że pisząc o kulturze,
reprodukujemy istniejący system. Kultura zmienia się szybciej niż my-
ślenie o niej, a jej pole rozszerza się w zaskakujących kierunkach.
Rolą twórców kultury jest wyczuwać te zmiany, przygotować się na
nie i z nich czerpać. Rolą badaczy jest je uchwycić, zanim staną się co-
dziennością – również po to, by móc zapobiec negatywnym efektom
zmian. Rolą istniejących instytucji kultury i twórców polityk kultural-
nych jest przede wszystkim obserwować te zmiany, inspirować się
nimi i twórczo je adaptować – choćby dlatego, że są nieuchronne.

76 Poszerzenie pola kultury i jego konsekwencje