Page 80 - KongresKultury2016v2

pozostawia struktury działające w taki sposób poza strukturami
wsparcia, dotacjami. Może to dotyczyć zarówno przestrzeni wielko-
miejskich makersów, niesformalizowanych kół gospodyń wiejskich,
samorzutnych twórców „krótkich filmów rolniczych”, jak i choćby
ugrupowań kibicowskich (zob. np. raport Pracowni Badań i Inno-
wacji Społecznych „Stocznia”, http://stocznia.org.pl/publikacje/
kola-gospodyn-wiejskich-nie-tylko-od-kuchni/, czy materiały do-
tyczące projektu „Kultywacja” Alicji Rogalskiej, http://www.artbo-
omfestival.pl/pl/80/3/116).
6. Widzimy więc, że wyłania się konieczność włączania do poszerzo-
nego pola kultury nie tylko innych praktyk, lecz także odmien-
nych wyobraźni społecznych i włączenia ich we (współ)tworzone,
również na Kongresie, pola praktyk kulturalnych. Łączy się to
z odkształceniem i nieustannym przebudowywaniem wiedzy i sa-
mowiedzy środowiska o tym, co jest wartościową praktyką twór-
czą, co praktyka ta komentuje, do czego się odnosi, jak łączy się
z praktykami społecznymi, jakie ma cele, jakie afekty ją formują
itd. Czy takie włączanie odmiennych światów jest możliwe? Czy
polaryzacja obrazów świata, która się dokonuje, nie jest wynikiem
pewnej niezdolności środowiska kultury do budowania tego typu
samowiedzy?
Czy w związku z tym spolaryzowanie obrazów świata i współwystę-
powanie w lokalnych, „poziomych” społecznościach skrajnie różnych
światopoglądów jest jedynie niezależnym, „zewnętrznym” kontek-
stem? Czy raczej jest mechanizmem, w którym współuczestniczymy
– z jednej strony przełamując podziały, a z drugiej strony nieustannie
je aktywując? Czy istnieje zdolność do dialogu i „cywilizowanego kon-
fliktu” w obszarze kultury – rozumianej zarazem szeroko, antropolo-
gicznie, jak i wąsko, w nieunikniony sposób hierarchicznie?

80 Samowiedza środowiska