Page 85 - KongresKultury2016v2

Większość organizuje spotkania konsultacyjne lub informacyjne. Bli-
sko dwie trzecie miast przeprowadza cykliczną ewaluację dotychcza-
sowych efektów polityki kulturalnej, a prawie połowa korzysta z porad
konsultantów zewnętrznych. Przeszło jedna czwarta miast angażuje
firmy zewnętrzne.

W większości miast toczy się dialog między reprezentantami śro-
dowisk kulturalnych a władzami miasta za pośrednictwem formal-
nych i nieformalnych instytucji. W trzech piątych badanych przez nas
ośrodków działa formalne ciało doradcze powoływane przez władze
miasta (zespoły robocze itp.), a w blisko dwóch trzecich istnieje ko-
misja dialogu społecznego (lub inne takie ciało). Mniej więcej połowa
ośrodków może pochwalić się grupą nieformalną pracującą w sposób
konsekwentny i systematyczny, czyli spotykającą się w podobnym gro-
nie przynajmniej raz na kwartał.

W dużych miastach, częściej niż w mniejszych, działają równolegle
ciała formalne i społeczne, nieoficjalne. Szczególnie duża jest różnica,
jeśli chodzi o działania nieformalnych grup opiniodawczych – funk-
cjonują one w zdecydowanej większości dużych miast, lecz znacznie
rzadziej w pozostałych ośrodkach.

Teza 4. Polityka kulturalna służy przede wszystkim celom eduka-
cyjnym i promocji miasta.

Zdaniem urzędników i reprezentantów instytucji kultury najważniej-
szym celem przedsięwzięć kulturalnych jest zainteresowanie kulturą
młodzieży – edukacja kulturalna. Kolejne ważne dla twórców polity-
ki cele to docieranie do środowisk niemających z nią kontaktu na co
dzień (zwiększanie uczestnictwa w kulturze), promocja miasta, a także
wspieranie środowiska ludzi kultury i sztuki. Opinie urzędników i re-
prezentantów domów kultury są w zasadzie zbieżne, choć występują
pewne różnice – pracownicy instytucji częściej mówią o promocji mia-
sta. Kolejne miejsce w hierarchii zajmuje społeczna rola kultury, czyli
wspieranie procesu tworzenia społeczności lokalnych. Pozostałe cele

System, który tworzy kulturę. Polityka kulturalna miast 85