Page 84 - KongresKultury2016v2

do eksperymentowania w kulturze. Te bowiem wiążą się z ryzy-
kiem, którego podjęcie bywa często wyzwaniem dla struktur i reguł
związanych z dyscypliną finansów publicznych.

Teza 2. Najważniejszą i coraz istotniejszą rolę w polityce kultural-
nej odgrywa prezydent (burmistrz). Zmniejsza się rola osób spoza
urzędu miasta, np. artystów i działaczy.

Zdaniem urzędników w kształtowaniu polityki kulturalnej najważniej-
szą rolę odgrywa prezydent (burmistrz) – w przeszło połowie miast
objętych badaniem „DNA Miasta” to ta instytucja decydowała o jej
kształcie. Osoby sprawujące inne funkcje były jedynie sporadycznie
wspominane przez urzędników. Podobnie wypowiadali się reprezen-
tanci domów kultury, którzy przypisują podstawową rolę w prowa-
dzeniu polityki kulturalnej prezydentowi (burmistrzowi), a w drugiej
kolejności wymieniają odpowiedzialnych za kulturę pracowników
urzędu.

W opiniach przedstawicieli organizacji pozarządowych widać zaś
przesunięcie akcentów. Ich zdaniem rola prezydenta jest mniejsza,
a większą od niego siłą sprawczą dysponują pozostali członkowie kie-
rownictwa urzędu (dyrektor wydziału ds. kultury, zastępcy prezydenta
ds. kultury). Nie zmienia to jednak zasadniczej tendencji: to urząd
miasta tworzy politykę kulturalną, a instytucje i osoby pracujące poza
nim nie odgrywają znaczącej roli w tym procesie.

Teza 3. Powszechnym standardem jest uznanie kwestii związanych
z polityką kulturalną za przedmiot dialogu między reprezentanta-
mi środowisk kulturalnych a władzami miasta – zarówno za pośred-
nictwem formalnych, jak i nieformalnych instytucji.

Prawie wszystkie ze 100 największych polskich miast opracowują
politykę kulturalną we współpracy z reprezentacją środowisk twór-
czych i niemal wszystkie korzystają też z doświadczeń innych miast.

84 System, który tworzy kulturę. Polityka kulturalna miast